Vogelvlucht Vietnam

Inmiddels zijn de laatste dagen aangebroken, hoeveel precies, dat wil ik niet weten ( in keiharde staat van denial ) dus tellen doen we liever niet. Een gevoel voor tijd hoef je hier op het paradijselijke Gili ook niet te hebben gelukkig. Het eiland is een uurtje om te fietsen, maar er zit iets in de eiland lucht , want we zijn nog niet van onze favoriete strandstoel afgegaan behalve voor een snorkel boottripje. Ander vervoer dan een fiets is hier niet, behalve paard en wagen. Elke avond host een andere bar een feestje, heerlijk overzichtelijk na alle reis chaos. De ultieme plek om ons avontuur te eindigen.

Ondertussen heb ik net een levensgrote kakkerlak van mijn toetsenbord af moeten jagen, in het enige internetcafe met zowaar werkend internet. Vergeef mij mijn nalatigheid op het wereldwijde web.

Terug naar waar ik gebleven was. Vietnam. Na 18 uur in de meest claustrofobische sleeperbus ooit kwamen we aan in de meest chaotische stad ooit, Ho Chi Minh City. Ook wel bekend onder de noemer Saigon. We werden gedropt in disctrict 1, een doolhof van kleine steegjes waar zich ongeveer 1000 guesthouses verstoppen. Saigon Inn werd onze nieuwe thuishaven, maar zonder de behulpzame oma hadden we het nooit kunnen vinden in de wirwar. Wat volgde was ten eerste een poolparty met de gemiste deephouse tunes om eens even af te koelen, die hoe later het werd steeds meer bezaaid werd met expats, aziatische dames van plezier en de gehele gay community van Vietnam. Toen het ons te dodgy werd weken we uit naar de door ons geliefde skybarren waar we strategisch de happy hours afwerkten ( Quelle suprise). Ook hier weer keiharde contrasten. Hele districten speciaal ingericht voor de expats, met verlaten uit proportie geblazen shopping malls. Een bioscoopbezoekje kan voor wie wil gecombineerd worden met een bezoek aan een kliniek voor een botoxspuitje of een whitening behandeling. Aan midden segment doen ze niet, dus het is of marktwaar of Chanel. Inmiddels zouden we een moord doen voor een H&M. Ondergoed heeft hier namelijk de neiging spoorloos te verdwijnen in de laundry. De vietnamese wasvrouwen hebben er een handje van de leuke westerse modelletjes subtiel uit je waszak te plukken. Na een tijdje gingen we zo snel door onze was heen dat we maar eens gingen tellen, toch zeker een derde bevond zich niet meer in onze backpack.

Ik verzand weer in een zijspoor. Na een aantal dagen in de chaos en wat zeer avontuurlijke motorbike taxi ritjes ( Ik ben weer een jaar ouder geworden ) wilden wij stadsmeisjes de stad zelfs verlaten, zij het niet dat de aziaten weer een meerdaags nationaal feest op het program hadden staan. Geen enkele bus verliet de stad. Dan maar als een kind zo blij naar het waterpark. Waar we een attractie op zich waren. Een bikini is hier zelfs in het zwembad geen gebruikelijke zwemkledij, waardoor menig aziaat maar al te graag met ons in de banden van de glijbanen wilde glijden. Er was zelfs een speciale " sunbathing area for foreigners " ingericht, want de aziaten snappen er helemaal niks van dat wij ons witte huidje het liefst zo bruin mogelijk hebben.

Onze laatste dagen in de stad werden nog zeer gezellig toen amsterdammer Joeri en de twee gekke zweden Love en Lisa in town waren. De beroemde bierstraat werd meerdere malen bezocht en de pool-skills werden opgeveizeld. De bierstraat bestaat uit kroegjes die alleen maar op de stoep bestaan. Een geweven kleed of als je het luxe hebt een plastic krukje ( maatje kinder ) geeft aan dat er op die plek op de straat koud Bia Hoi te verkrijgen zijn. Het goedkoopste bier op aarde dat lokaal vers wordt gebrouwen en alleen tot de dag zelf houdbaar is.

Uiteraard dronken we niet alleen maar bier en bezochten we het Cu Chi tunnelcomplex net buiten Ho Chi Min. Een enorm ondergronds doolhof van tunnels waar de beruchte Vietnam Oorlog werd uitgevochten. Ongelofelijk dat mensen jaren lang onder de grond hebben geleefd en gevochten. Zonder de dreiging van de vijand achter me aan, werd ik na 20 meter in de tunnel al volledig claustrofobisch en wisten we niet hoe snel we weer naar het daglicht moesten klimmen. De vietnamese soldaten waren enorm slinks en slim en er was een oneidinge rits van valstrikken bedacht om de vijand te misleiden. Nog steeds ongelofelijk dat onder leiding van Amerika de vietnamese bevolking zo ontzettend tegen elkaar is opgezet en elkaar heeft uitgemoord. De scheiding tussen het Noorden en het Zuiden is onder de bevolking nog steeds voelbaar. Grote delen van Vietnam zijn in de oorlog met het sterke verdelgingsmiddel "Agent Orange" bespoten en vandaag de dag worden er nog steeds kinderen geboren met enorme genetische afwijkingen. Grote delen van het land zijn nog steeds onbruikbaar doordat er zich nog resten in de grond bevinden. Het War museum maakte ook grote indruk en was bijna te expliciet met zijn oorlogsfoto's. Misselijkmakend wat mensen elkaar kunnen aandoen en vooral verbazingwekkend hoeveel er zo recent nog gebeurd is onder het zicht van de gehele wereld zonder ingrijpen.

Na de geschiedenislessen de hoogste tijd voor wat natuur en local Vietnam. 3 dagen achterop de motor bij de befaamde easyriders. Je eigen chauffie en je backpack achterop gebonden, geen verkeerde manier om de ruige landschappen van Vietnam te verkennen. Terry en James waren onze lokale gidsen en reden ons langs eindeloze koffie, rubber, peper, cacao en zijde plantages. Scandelous hoe weinig we wisten van de zaken die je toch dagelijks gebruikt. Daar dronken we uiteraard ook de meest dure koffieboon ter wereld, de beroemde wezelpoep. Die trouwens verdomd lekker smaakte.

Zo achterop leunend tegen je backpack heb je ook alle tijd om goed rond te kijken. Onwerkelijk mooie landschappen, die me weer heel klein deden voelen. Niet voor niks is de weg van Dalat naar Nathrang een van de mooiste die je kan rijden in Vietnam. Onderweg stopten we in dorpjes waar er geen menukaarten bestonden en je je eten bestelde door het aan te wijzen in de vitrines. Op hoop van zege dat je niks engs bestelde. Een kleine blik in een lokale kinderopvang zorgde voor een koor van kindjes die ons luidkeels en zwaaiend begroetten. Onze gidsen wisten de verborgen plekken en zo zwommen we onder een totaal verlaten waterval. We zagen ons leven aan ons voorbijflitsen toen onze gids ons doodleuk onder diezelfde waterval trok, even dat reclame momentje en je haar wassen. Zij het niet dat de waterval zoveel kracht had dat ons bikini broekje bijna in de rivier eindigde. Misschien had dat grote bord met een doodshoofd erop toch een reden..

Heel bijzonder om het echte Vietnam te zien ver van alle backpackers verwijderd. Echt een van de highlights van Vietnam en zeker een aanrader voor iedereen die deze kant op gaat. Natuurlijk kon ook de lokale drank niet ongeproefd blijven en kwam onze driver aan met een zak " holy water" , rijstwijn , nou noem het maar gerust rijstwodka. Een drankje dat de boeren in Vietnam elke avond drinken en dan de volgende ochtend om 5 uur weer op het land staan. In de binnenlanden werd ons ook duidelijk dat het communisme nog heel sterk aanwezig is, iets wat je in de moderne steden volledig ontgaat. Elke ochtend gaat om 6 uur een luchtalarm af, wat later de wekker bleek voor alle mensen die voor de overheid werken. Daarnaast heeft de overheid ook grip op wat welke boer verbouwt en hoeveel kinderen je mag hebben. Een bizar contrast met de overdadige skybarren en luxe shoppingmalls in de grote steden.

Na 3 dagen motor en gemingle met de locals was het tijd voor een strandplaatsje. Helaas blijkt de kust van Vietnam, om nog onbekende redenen, bevolkt met lelijke Russen en besloten wij het strand te laten voor wat het was. Als de menukaarten al geschreven worden in het Russisch weet je dat je verkeerd zit. Met gillende banden op naar het charmante plaatsje Hoi An. Een soort van Venetie in Azie, inclusief charmante bootjes, met lampionnen verlichte straatjes en grachtjes. Daarentegen ook een sterke acte de presence van de backpackercommunity. De beruchte " Why not bar " ( De volgende ochtend bleek waarom niet), had geen enkel spatje charme met zijn " All you can drink " concept voor 100.000 Vietnamese Dong (= 3,50 euro). Wat uiteraard ontaarde in totale chaos en een uitbreiding van onze collectie drankspelletjes. Hoi An was ook het stadje van de naaiateliers wat erin resulteert dat alle backpackers zich inclusief hun zwarte voeten en verwilderde haar maatpakken en cocktailjurkjes laten aanmeten. Met een aangevulde garderobe was het tijd voor onze final stop in Vietnam, Hanoi.

Hanoi was een tikkeltje minder chaotisch dan zijn broertje Ho Chi Minh in het zuiden en een stuk charmanter. Tot onze vreugde ook vol met hipster koffietentjes en restaurantjes, die Roos alweer fijntjes had uitgestippeld op onze kaart. Oost Berlijn eat your heart out. Tot een maand geleden bevond zich in Hanoi een ware NDSM werf 2.0., maar die was na een op en neer gaan van sluiten en open gaan door de communistische overheid in de brand gestoken om het probleem definitief op te lossen. Van een beetje corruptie zijn ze niet vies. In plaats daarvan bezochten we de beruchte Lighthouse, een industrieel kraakpand met wederom wat fijne deephouse en techno deuntjes. Later hoorde we echter dat deze in handen is van de Vietnamese mafia en zich midden in hun woonwijk bevind. Misschien maar goed dat we dit nog niet wisten toen we op de weg erheen in iemands achtertuin belandden. Ook meteen een van de enige redenen dat deze club nog niet gesloten was, de overheid wilde zijn handen daar niet aan vuil maken. Ook was het beroemde backpackers hostel in Hanoi weer de plek voor ongeplande reunietjes met onze reismaatjes. Heel leuk om alle avonturen en verhalen uit te wisselen en ook weer een bevestiging van hoe klein de backpacker wereld toch eigelijk ook weer is.

Hanoi was ook onze uitvalsbasis voor een van de wereldwonderen; Halong Bay. Duizenden rots eilandjes in een turquoise kleurige oceaan. Twee dagen dobberden we rond op onze boot en kayakten we door verlaten baaien, de idyllische rust enigzins verstoord door een stuk of 10 engelsen. Die ons nachtje op de boot met hun met wodka gevulde waterflessen dan wel weer zeer vermakelijk maakten.

Nadat we de voetjes weer aan wal hadden gezet was het tijd om Vietnam te verlaten. Op naar onze laatste land van de lijst , Indonesie. Onze nachtje tussenstop in Singapore werd geheel ongepland een onvergetelijke en slapeloze, met een last minute optreden van Disclosure. Het weer gooide die dag roet in het eten, waardoor de skyscrapers van het befaamde Marina Bay helaas in grijze wolken gehuld werden. De tropische regenbui bracht ons echter wel naar een van de meest mooie musea ooit, het Singapore Art Museum. Na ons cultureel verantwoorde gedrag was het boarding time. Over tijd gesproken, hoogste tijd om mijn laatste daagjes door te brengen in het zonnetje in plaats van achter dit scherm.

Volgende week staan we alweer met onze voetjes op Schiphol. Zo onwerkelijk, ik denk dat we nog ontwenningsverschijnselen krijgen van ons backpacker bestaan. Maar gelukkig is een Amsterdamse zomer met jullie allemaal ook helemaal niet verkeerd! Ik dompel met nog even onder in het eilandleven zolang het nog kan. Tot snel :) Liefs van de Gili's