Pai at first sight

Ik leef nog! Ik ben jullie zeker niet vergeten en heb teveel verhalen te vertellen, maar het plannen van een rustig schrijfmomentje is vrijwel onmogelijk. Ten eerste omdat elke poging tot plannen in Azie gedoemd is om te mislukken en ten tweede omdat de Laotiaanse elektriciteit verre van steady te noemen is ( dit geldt trouwens ook voor de watervoorziening). Laotiaans ja, want daar zitten we inmiddels alweer bijna drie weken.

Zoals beloofd verdient mijn geliefde thaise hippie dorp Pai echter eerst nog een vermelding. Pai, het best te omschrijven als Byron Bay zonder zee. Wie mij een beetje kent weet dat ik dan volledig in mijn element ben. Een laidback dorpje vol hippies, volkswagen busjes, Bob Marley tunes, massages, yoga, vegan food, fruits shakes en ook nog eens hipster koffie barretjes ( zeldzaam om een goed bakje cappu te verkrijgen hier ). Het dorp bestaat uit 1 straat met allerlei barretjes en winkeltjes en 1 straat met alle guesthouses, dus er ontstaat al snel een ons-kent-ons sfeertje. We sliepen in op het oog zeer charmante bamboohutjes, die echter qua geluid meer op een veredelde tent lijken (maar dat terzijde). Van een gekko hier en daar in je kamer moet je ook vooral niet opkijken.

Het motto van Pai was " live slow" en na de grote steden Bangkok en Chiang Mai waren zelfs wij stadsmeisjes daar zwaar aan toe. Overdag tourde iedereen rond op het enige vervoersmiddel, de scooter. Op onze inmiddels vertrouwde Honda vriendjes tourden we langs de mooie witte Buddha op de berg, de Pai hotsprings voor ons verwaarloosde backpacker huidje en zagen we een van de mooiste sunsets ooit bij de Pai Canyon. De waterval bleek in het "dry season" bijna non existing te zijn en dus besloten we om van de deceptie te bekomen de enige wijnbar in de stad te bezoeken, waar wij in great gatsby sferen ons gemiste wijntje hemels vonden proeven.

Op de avonden kwam de " walking street" volledig tot leven en bouwden alle standhouders hun eetkraampjes op. In Pai moet je gewoon streetfood eten. Niet alleen omdat je dan weer alle backpackers tegenkomt, maar ook omdat het overheerlijk was. Onze favo was met stip de burgerman met zijn avocado veggie burger. Op de voet gevolgd door de sushikraam waar je voor 5 thaise bath per rolletje je bordje kon samenstellen. Even ter indicatie 40 bath is 1 euro. Dat is nog eens all you can eat ;) In Pai wisten ze ook heel goed wat hip was, wat erin resulteerde dat we een postpakketje per schip naar Nederland verstuurde om vervolgens ruimte te maken voor leuke souveniers (vrouwen logica). We hebben onszelf door een arty Aziaat laten vastleggen in een portretje, eentje voor op de muur in Amsterdam.

Alle barretjes sluiten om 23.30, een tijd waarop je in Amsterdam net je deur uit gaat. Een soort van avondklok ingesteld door de overheid. Daar is echter een oplossing op gevonden, want daarna trekt iedereen naar het randje van het dorp naar de Bamboo Bar en de Rasta bar die wel tot in de vroege uurtjes blijven schenken.Twee openlucht barren met grote kampvuren, waar iedereen omheen zit te relaxen als de voetjes even niet van de vloer gaan en de hippies vuurshows weggeven. In de bamboo bar dans je echter ook als je stil staat, aangezien de bamboo vloer van zichzelf al mee-bounced. Handig voor de mensen onder ons zonder ritme gevoel. De kwaliteit van de muziek hing wel af van je mede back-packers, want iedereen kon zijn eigen muziek inpluggen. Waar de muziek echter altijd van hoge kwaliteit was was in de plaatselijke jazzclub. Waar we terecht kwamen op aanraden van de beste straat artiesten die ik ooit heb gezien. Een indiaan op trompet en een Israelier op gitaar gaven zonder enige versterking een super straatoptreden weg en nodigden iedereen uit om nog even na te borrelen bij de open mic avond.

Ook hier in Laos is er die verdomde avondklok en dus moet ik over 5 minuten van mijn toetsenbordje af. Ik hoop dat ik de sfeer van Pai een beetje heb kunnen overbrengen. Onze geplande 2 nachten werden er 6 en hadden er met gemak nog heel wat meer kunnen worden. Er staan echter nog zoveel plekken op de lijst om te ontdekken dat we Pai met pijn in ons hart moesten achterlaten. Daarnaast verliep ons visum van een maand in een paar dagen en wilden we locked-up abroad taferelen aan de grens voorkomen. De geplande drie weken in Thailand werden er vier. I will be back, dat is zeker. We hebben voor mijn gevoel nog maar een sneek peak gezien, maar wat voor eentje. Al zoveel mooie inspirerende mensen ontmoet van over de hele wereld en zoveel avonturen beleefd. Als dit een voorbode is voor de komende tijd dan kan ik niet wachten.

Ik beloof snel mijn chaos in Laos avonturen op papier te zetten. Genietse van de lente!

Liefs