Change of plans

Vandaag was de dag dat ik zou landen op Schiphol. Change of plans, we blijven nog 3 weken langer hangen. Stiekem wisten we na Thailand al dat ons plan van in 3 maanden Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en Indonesie zien een tikkeltje te ambitieus was. 3 weken in Thailand werden er 4, 2 weken in Laos werden er 3 en ook in Cambodja tikten we de 3 bijna aan. Inmiddels zijn we van het zuidelijke puntje van Vietnam al in het hoge noorden aanbeland. Beginnersfout, noem je blog nooit Laos deel 1... Inmiddels loop ik al 2 landen achter.

Inmiddels heb ik zoveel verhalen dat ik niet weet waar ik moet beginnen, dus jullie zullen het met een vogelvlucht moeten doen. 3 maanden op reis, het backpacker bestaan begint al bijna als "normaal" te voelen. Gelukkig zijn er meer dan genoeg momenten die me doen beseffen dat ik een lucky bastard ben. Onwerkelijk mooie landen, de grootste en gekste cultuurverschillen, elke dag weer een nieuw avontuur, zoveel leuke nieuwe vrienden en enorm veel hysterie met Roosje. Ik denk dat we zo nog ontwenningsverschijnselen gaan krijgen..

Ik besefte me laatst dat dit de eerste landen zijn waarin ik reis waarin we in de minderheid zijn als westerlingen. Wat met regelmaat resulteert in een hoop gestaar, vooral naar dat blonde knotje van Roos. Ook meteen de enige landen waarin ik weg kan komen met het excuus dat ik door mijn " lange" benen toch echt niet op de te krappe wiebelige achterbank van de minivan kan zitten en waarin ik in de sleepers mijn benen niet kan strekken met mijn schamele 1,68. Van kleding shoppen krijg je ook enigzins een complex, want L staat hier soms nog niet eens gelijk aan een maatje S in Nederland. De backpackers onder elkaar vormen echter een soort eigen subvolkje, zodat je je in elk land gek genoeg heel snel weer thuis voelt tussen alle Aziatische hysterie en ook echt nooit een moment alleen bent. Ik dacht altijd al dat Amsterdam klein was, maar bij deze zeg ik, zelfs Azie is klein. Hoe vaak is het ons wel niet voorgekomen dat we dezelfde koppies weer tegenkwamen op de meest random momenten. Je maakt elkaar ook wel echt in elke toestand mee in zeer korte tijd, elkaar hier een week kennen staat in Nederland denk al gauw gelijk aan een paar maanden. De dutchies zijn overal in grote getalen aanwezig (reislustig volkje zijn we), maar ook Scandinavie, Canada, Duitsland, Chili en Israel zijn volop vertegenwoordigd. Hierop zou ik nog wel eens een psychologische analyse willen loslaten. Wat ik echt mee naar huis wil nemen en waarvan ik hoop dat ik het in Amsterdam niet snel weer afleer, is de manier waarop iedereen zo heerlijk open en onbevoorordeeld met elkaar kletst en mingelt. Nou weet je hier ook wel altijd zeker dat je iets in common hebt, je reisavonturen, maar je zou zoveel meer interessante en leuke mensen kunnen ontmoeten en verhalen kunnen horen als dat thuis vaker zou gebeuren (Genoeg moraalridder ;) ).

Waar was ik gebleven.. Na ons retrait op het onbewoonde eiland begaven we ons in het beruchte tubing geweld van Vang Vieng. Weg zenmodus! Ik zal er niet teveel woorden aan vuil maken, maar op grote rubberen banden in de rivieren dobberen en om de 50 aanmeren bij een bar met een zonnetje op je bol, resultuurt begrijpelijk al snel in een grote chaos. Na alle borrels was het hoog tijd voor wat natuur. De Kong Lor cave staat bekend als een van de meest creepy grotten en bevond zich ook nog eens aan een onder backpackers zeer populaire scooter loop. Na Thailand zijn Roos en ik helemaal fan geworden van de scoot scoot, dus de kans om weer rond te crossen konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Ja, dit motorisch gestoorde meisje kan inmiddels volleerd scooter rijden en is nog helemaal heel. Onze eerste scooter ervaring was dan ook wel meteen een erg goede leerschool, de weg van Chiang Mai naar Pai bevatte namelijk welgeteld 762 bochten. Dus die grot moest ons lukken. Wat een heerlijk gevoel, die te zware backpack achterlaten en met een heel klein rugzakje de weg op. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar wat verzamel ik toch enorm veel spullen thuis. Mijn citybox met mijn huisraad puilt uit en ik leef nu al 3 maanden uit een bacpack ( Oke toegegeven, die is inmiddels 2 kilo zwaarder..) Je voelt je wel meteen heel klein als je met je scooter door de jungle en gebergtes heenrijdt. Dan is Nederland in vergelijking toch wel echt een opgemaakt tuintje. Zo af en toe stuit je op een klein dorpje waar alle kinderen enthousiast naar je zwaaien en je niet gek op hoeft te kijken als er en passent een koe, kip of geit over de weg heen loopt. Dit scooter avontuur heeft nog een heel mooi vervolg gekregen in Vietnam, maar daar later meer over.

(Ondertussen wordt hier even het riool gefixt in het restaurant en werd ik net allercharmanst gewaarschuwd voor de lucht, maar ach ik ben inmiddels wat geuren gewend in Azie )

Nadat we heel van onze scooter waren afgekomen en na een korte tussenstop in de meeste saaie hoofdstad ooit, Vientiane, was het tijd voor een van de " four thousand islands". Don Det, it was. Bewoond door backpackers en een verdwaalde bizon. Een eilandje waar weer te merken was hoe primitief Laos nog is. Uitvallende elektriciteit, geen stromend water, de Laotianen keken er niet raar van op. Na 2 maanden Azie wij echter ook niet meer. Don Det was onze eindhalte en het was tijd voor de grensovergang naar Cambodja. Die op zijn minst interessant te noemen was. Dodgy wisselkoersen, paspoorten die uit het zicht verdwijnen, al wandelend over niemandsland de grens over en je vooral maar overgeven aan de situatie. De kaarten kwamen op tafel voor een backpacker potje Asshole en na twee uur kwam wonder boven wonder ons mannetje weer tevoorschijn met alle paspoorten voorzien van een mooie visum stempel. In the end komt het allemaal goed, ondergaan is het enige devies.

Cambodja, ik kan wel zeggen dat de mensen mijn hart gestolen hebben. Met stip het vriendelijkste en meest open volk tot nu toe. Het feit dat amper 30 jaar geleden een derde van het volk is vermoord maakt dat nog verbazingwekkender. Even een kleine geschiedenis opfrisser, de Khmer Rouge heeft van 1975 tot 1979 Cambodja totaal in zijn greep gehad. Iedereen met een opleiding, of zelfs maar een bril,werd gezien als een bedreiging tegen het regime en gemarteld of vermoord. De rest van de bevolking werd ter werk gesteld als slaaf in de rijstvelden. 50 % van de bevolking is om die reden onder de 30 jaar. De beruchte gevangenis en de Killing Fields hebben een enorme indruk gemaakt. Ik kan er nog steeds niet over uit dat dit zo kort geleden onder het oog van de hele wereld heeft kunnen gebeuren. Elke local die we spraken in Cambodja had een indrukwekkend verhaal, die ons maar weer doet beseffen hoeveel geluk we hebben gehad dat we in Nederland zijn geboren.

Wat een enorme contrasten hebben we gezien. De enorm modern ontwikkelde stad Phonm Pen met hotels en clubs en de totale verlatenheid en armoede in de buitenwijken. De decadentie van de strandtenten in het zuiden met Ibiza alure en een paar meter verderop de sloppenwijken. Maar wat overeind blijft, waar je ook komt, is de enorme gastvrijheid. Zo werden wij uitgenodigd bij de familie van ons guesthouse die een diner hield voor zijn personeel. Uiteraard moest ik alles proeven en wilde ik niet onbeleefd eten afslaan, wat erin resulteerde dat ik een gefrituurde kanarie at. Die ik best smakelijk vond tot ik hoorde wat ik zojuist in mijn mond had gestopt. De volgende ochtend ging de wekker na iets teveel local biertjes zeer vroeg om de sunrise te aanschouwen in Angkor Wat. Betoverend en zeker het vroege opstaan waard. Natuurlijk konden wij de beroemde Tomb Raider tempel niet overslaan en deed Roos even die Lara Croft pose. Cambodja was ook de plek waar een Mokum reunie niet kon uitblijven en wij onze rooftop hotelbar omdoopte tot onze stamkroeg. Het Khmer New Year van 10 dagen met happy hours van 15-22.00 maakte dat de Amsterdammers de baromzet even ver tienvoudigde.

Na alle steden was het de hoogste tijd om weer even bij te bronzen. Het daadwerkelijke nieuwjaar vierde ik zoals al aangekondigd op Koh Rong. Een klein primitief eiland waar de stroom pas sinds een jaar aanwezig is en 's nachts nog steeds de generator op slaapstand gaat. De parelwitte stranden en het laidback sfeertje maken dit echter volledig goed. Een week lang rondbanjeren op blote voeten, want een weg bestond er niet. Ook de plek voor twee expeditie robinson uitstapjes naar onbewoonde stranden en nachtelijke zwempartijtjes tussen het lichtgevende plankton.
Niet heel gek dat veel backpackers hier blijven plakken om te werken in een van de vele strandbarretjes. Dit zou me echter sowieso mijn lever kosten, aangezien het loon werd uitbetaald in de vorm van een bed, eten en drank.

Na een week lang in de primitiviteit was het tijd om weer voeten aan wal te zetten. Sihanoukville werd alweer onze laatste stop in het prachtige Cambodja. Het beruchte Serendipity beach kan het best beschreven worden als een aflevering van Geordie Shore, maar Otres beach was een stukje hemel op aarde. Al gauw hadden we onze favo strandtent in Ibiza wit gevonden en had ik dan eindelijk eens tijd om heel toepasselijk
mijn backpacker cliche boek " The Beach" open te slaan. Hier stuitte we ook geheel toevallig op een klein hipster valhalla " Otres Market" . Welke later bleek opgericht door een Aussie die 7 jaar lang fietstaxi was geweest in Amsterdam en levensgroot: " Fietstaxi voor het leven"
op zijn been had getatoeerd. What are the odds.. De zo gemiste deephouse deuntjes vlogen ons om de oren en we waren volmaakt gelukkig. Met pijn in ons hart was het de volgende dag alweer tijd om de door ons zo geliefde sleeper in te stappen naar Vietnam. De standaard backpacker bus uitrusting oreo's, chips, cola en de broodnodige slaappillen werden ingeslagen en na 18 uur in de meest claustrofobische sleeperbus ooit stonden we wederom op een nieuw te ontdekken land.

Nu is het echter de hoogste tijd om af te dwalen naar mijn bedje. Vannacht hebben we doorgebracht op een boot tenmidden van het indrukwekkende Halong Bay vol met engelsen, dus dat schoonheidsslaapje is hard nodig. Mijn Vietnam verhaal zal met wat minder vertraging jullie kant op komen, dat beloof ik.

Geniet allemaal van het aanbreken van de festivalzomer daar en ik zal wat zon jullie kant op sturen met de zeepost!

Kus uit Hanoi